حضرت علی(ع) در خطبه 42 نهج البلاغه می فرمایند:

اى مردم شدیدترین خوف و هراسى كه درباره شما دارم، براى دو چیز است: پیروى از هوى و درازى آرزو. اما پیروى از هوى آدمى را از برخوردارى ‏از حق جلوگیرى مى ‏كند و درازى آرزو، آخرت را به فراموشى مى ‏سپارد.

پیروى از هوى مزاحم حق یابى

هوى عبارتست از امواجى كه از جوشش غرائز حیوانى سر مى‏ كشد و فضاى درون را تیره و تاریك مى سازد و عوامل و وسایل درك و دریافت‏ حقیقت ‏را فلج مى‏ كند. این هوى با اینكه داراى جوهر و مبناى اصیلى جز خواستن‏ بى ‏محاسبه چیز دیگرى نیست، مى ‏تواند همه اصالت‏ ها و حقایق ریشه ‏دار را از جلو چشم انسان و عقل و وجدان او دور كند. این همان ‏«میخواهم‏» است كه به هیچ علت و دلیلى جز خود تكیه نمیكند. و این یك سخن بى اساس‏ است كه در موقع سوال از كسی كه مطابق هوى عملى كرده است، بعنوان‏ جواب بگوید: كه‏ «دلم خواست‏» كدام دل؟

"دلم خواست" ویرانگر موجودیت انسان

دل و هوى؟! دل جایگاه دریافت عالى ‏ترین حقایق است، دل همان ‏جنبه ملكوتى انسان است كه خدا را بوسیله آن در مى‏ یابد. دل جایگاه تصفیه ‏همه مفاهیم و موضوعاتى است كه حواس طبیعى آنها را به عقل نظرى تحویل ‏مى ‏دهد و عقل نظرى بدون اینكه بتواند آنها را از جنبه ارزش ها و عظمت ‏ها درك كند،به دل تحویل مى‏ دهد. «دلم خواست كردم‏» از آن جملات ویرانگر موجودیت آدمى است كه با صورت حق بجانبش، آتش به ریشه همه اصول‏ و قوانین مبتنى بر حق و حقیقت مى ‏زند.هوى همان امواج بى‏ محاسبه ‏ایست كه ‏از جوشش غرایز انسانى سر بر مى ‏كشند و بدون اعتناء به‏ «باید»ها و «شاید»ها و «نباید»ها و «نشاید»ها همه اصالت ‏ها را به بازى گرفته و سرمایه‏ هاى حیات‏ گرانبهاى آدمى را مستهلك مى‏ سازند. گاهى‏«هوى محورى‏» بقدرى شدت ‏پیدا مى ‏كند كه تا سرحد معبودیت پیش مى ‏رود. این خطر تباه كننده را خداوند سبحان در قرآن مجید گوشزد فرموده است:

گالری تصاویر

پوستر بصیرت عاشورایی

این نبش قبر، عقده ی دیرینه ی شماست
این ها گواهِ جنگ علیه خودِ خداست
وهاّبیان پست! چرا بس نمی کنید
اندازه ی خصومت یک قوم تا کجاست؟
گیرم که نبش قبر کنیدش، چه فایده؟
دیگر مزارِ ابن عدی در قلوب ماست ...
"یک عده آمدند پی نبش قبر"، آه
این حرفها چقدر برای من آشناست
تاریخ چند صفحه ورق خورد تا رسید
آنجا که دور قبر غریبی سر و صداست ...
تا نبش قبر فاطمه راهی نداشتند
دیدند ذوالفقار به دستان مرتضاست
ذهنم دوباره رفت به جایی شبیه این
حرف مدینه نیست دگر، حرف کربلاست
ده نیزه دار دور و برِ قبر کوچکی
حلقه زدند... لشگر دشمن چه بی حیاست
حالا رباب مانده و یک شیرخواره که
مثل سرِ حسین، سرش روی نیزه هاست...